Matterhorn / Cervino

Igoera hura arduragabekeriaz eta tragedia ilunaz zikindurik dago. Whymper behin baino gehiagotan saiatu zen mendi hau igotzen, denetan huts egin zuelarik. Oraingo honetan, zazpi alpinista elkartu zituen, baino taldeko batzuk ez zeuden teknikoki prest horrelako abentura batean sartzeko. Michel Croz gida famatuak lagundu zion, nork Alpeetako beste hainbat lehen igoera burutu zituen. Lord Francis Douglas, Charles Hudson, Hadow izeneko ikasle gazte batek eta Zermatteko gidak ziren Taugwalter aita-semeak osatzen zuten taldea.

Igoera mediatikoa izan zen garai hartarako. Igoera herri bertatik jarratzen zuten prentsa eta herritarrek. Uztailak 14ean jarri zuten oina lehen aldiz Cervinon, eta igoera frogatzeko, bandera bat kokatu zuten tontorrean. Momentuko poza eta zoriontasuna handia izan zen, baino oraindik jetsiera guztia zuten aurretik.

Whymper-ek jetsiera ordena erabaki zuen: Lehena, Croz, oso trebea ez zen Hadow-k jarraiturik. Ondoren Lord Douglas eta Hudson zihoazen. Azkenik, Whymper Taugwalter-darrekin. Hau izan zen arazoetako bat. Trebeenak atzean joan behar du, aurretik doazenei aseguratu behar bazaie. Croz-ek hamaika eta bat oztopo gainditu zituen, baina bere atzetik zihoan Hadow-k irrista egin eta bere gainera erori zen. Biak batera erori ziren zulora, Douglas eta Hudsonek jarraiturik, denak sokaz loturak baizijoazten. Taugwalter-darrak zer gertatzen ari zen konturatu bezain laster, soka harri batetik pasa zuten erorketa geldiarazteko. Soka tentsionatu zenean, hautsi egin zen. Lehen lauak amildegitik behera erori ziren.

Mendian sokaz lotzeko ohiko teknika bi edo hiru pertsonaz osaturik egoten da. Zazpiak soka berdinean loturik zeuden. Eta gainera, erabili zuten soka hau, zuten melar eta zaharrena omen zen. Sekula lotu behar ez ziren soka bat. Gaur egungo alpinistarentzako onargarriak ez diren arduragabekeriak egin zituzten egun hartan.

Momentu epiko haiek infernuan bihurtu ziren oso denbora gutxian. Kondairak dioenez, jetsieran, Tagwalter-darrek Lyskam-eko mendien gainean, urrutira, zerbait berezia ikusi zuten: Gurutze erraldoi bat gradualki osatzen hasi zen lainoartean. Whymper-i esan eta hiruak harri eta zur geratu omen ziren ikuskizuna begira.

Egun batzuk beranduago erori ziren alpinisten gorpuak jasotzera joan ziren, baina Hadow, Hudson eta Croz-enak bakarrik aurkitu zituzten. Lord Douglas ez zen gehiago ikusi. Ikerketak eta konspirazio teoriak hasi ziren; monarkia Ingelesaren proposamenekin batera alpinismoari amaiera emateko. Urrezko egunak amaitu ziren alpinismoarentzat, bere lehen istripu larria jasan ondoren.

150 urte beranduago, gure txanda da igoera errepikatzeko. Gurea ez da historiara pasako, noski, baina gure helburua munduko tontor polit eta erakargarrienetariko batera heldu nahi duen orori laguntzea da.

Cervino-ra Hörnligrat-etik:

Pare bat ordu besterik ez nuen lortu lo egitea gauean. Lo gelditzen ginen amets gaiztoak behin eta berriz etortzen ziren nire burura. Agian, igoera geldi joan eta vivac bat egiten gelditu behar ginen beldurrez. Ez zen mendi honetan aurrenekoz gertatuko. Ezta azkenekoz ere. Aurreko egunetan honelako blog batzuk irakurtzen ibili ginen eta beraien ustez igoera zein jetsiera odisea batean bihurtu ziren.

Hala eta guztiz ere, igoera eguna baino egun bat lehenago, aterpetxetik gora egin genuen. Honek lasaitu egin zigun, igoera ez zela teknikoki hain zaila egiaztatu baikenuen. Baina Cervinoren arazo nagusia bidea galtzea da, denbora galtze handia suposatu baitezake.

Gure estrategia bat zen. Hura ondo ezagutzen zuen bati jarraitzea. Aterpetxean zeuden ia erdiak gidak ziren, beraz, bezeroarekin joango zen hauetako bati jarraitzea ez litzateke inongo arazoa izan behar, fisikoki oso indartsu ikusten baikinen. Jangelako kartel batek ezin ginela bertatik goizeko 4:20 baino lehenago atera eskatzen zigun. Antza denez, gidei ez estresatzeko.

Adi gosaldu genuen. 20 minutu besterik ez genituen horretarako. Oso ahul sentitzen nintzen lo gutxi eginagatik. Igoerako erritmoan ez eraginik izatea espero nuen. Oso urduri geuden. Nire eskuak dar-dar egiten zuten eta ez zen hotzagatik. Mendiarekiko errespetua izugarria zen (eta da), eta mendiko blog katastrofiko horiek irakurri ondoren oraindik eta gehiago. Aterpetxean zeuden mendiaren horma bertikalen argazkiek ere ez zuten asko laguntzen. Tontorrak oso aereoa zirudien!

Eta bat-batean, dena aztoratu zen. Batzuk prestatzen hasi ziren. Mugimendu guzti hura ikustean gure urduritasuna areagotu egin zen. Ez genion inorri oztopo egin nahi, ez genien profesionalei trabarik egin nahi; baina ez genuen atzean geratu nahi. Mendiko maldan goran zihoan argiz osaturiko sugea jarraitu nahi genuen. 4:20ak arte itxoin genuen. Ordua zen. Zutitu eta aterpetxetik irten ginen. Material guztiarekin gosaldu genuen, beraz, sokaz lotzea besterik ez zitzaigun falta.

Beste mendi batzuen esperientziak eman digun azkartasunaz lotu ginen elkar sokaz. Ederki konpontzen gara. Bakoitzak bere rola ondo ikasia dauka eta badakigu zer egin momentu oro. 5 minutu oinez ibili eta lehen pertsona-ilararen atzean kokatu ginen, lehen soka finkoen azpian. Hauxe da hasiera.

Bezeroen erdiak baino gehiago orientalak ziren. Nire aurrekoari linternaren pilak amaitu zitzaizkion. Bere gidak putz egin zuen etsita. "Ondo hasten gara...", seguru pentsatu zuela. Pasatzen utzi zigun, baina errespetuz gure lekuan mantendu ginen. Ez genion molestatu nahi. Jarraitu egin zuten, lehen soka finkoa igo eta gure txanda iritsi zen.

Soka gogoz heldu nuen. Arnasa sakon hartu, indarra egin eta... gora! Ez zegoen atzera bueltarik. Igoerarekin hasi berriak ginen eta nerbioak deuseztu egin ziren. Ez zuen hotzik egiten, ertzaren ekialdetik baikindoazen momentuoro, haizearengatik babestuak. Soilik amaieran, hormaren iparraldean, hotzak zertxobait erasotu zuen.

Lehen horma sokaren laguntzaz gainditu genuen. Deskonposatutako gune bat pasa genuen lehen korridorera irits baino lehen. Tartean, lehenik eskuinera hartu eta ertzera igo ginen. Bertatik metro batzuk igaro genituen berriz ere ekialdeko horman sartu aurretik. Ezker eskuin beste behin. Berriz ertzean irten ginen. Oraingo honetan II-ko korridore bat igo genuen. Gainditu ondoren, hirugarren korridore bat zeharkatu genuen, ertzetik urrunduz. Momentuoro dinamika berdinean ari ginen igotzen: ezker-eskuin; ertzera hurbildu bezain laster, ertzetik urrundu. Orain artean, I eta II-ko eskalada konstantean ari ginen igotzen, erlaxatzeko denborarik gabe. Gure aurreko gidak hortzak estutuz zihoazen, baina hala eta guztiz ere, erritmoa nahiko errez mantentzen genien.

Eguna argitzean, nire galdetzo beldurra desagertu egingo zen. Horregatik, aurrean genituenekiko ez erritmoa galtzea zen helburu. Berdin jarraitzen genuen: ezker-eskuin. Puntu batean, 3.700 metrotara iritsi ginenean, aterpetxe zaharretik hurbil (3.800 m.), ertzetik oso urruti geudela konturatu ginen. Erreferentzi puntu gixa hartu genuen jetsierarako.

Inoiz ez bezala sentitzen ari nintzen. Lasai, indarrez eta optimista sentitzen nintzen. Tontorra lainoartean zegoela ikusten neun, baina horrek ez zidan gogoa galtzea egiten. Gainera, aurrean generaman gida eta bezeroaren erritmoa baino hobea zela gurea antzeman genuen. Taldearekin metro batzuk galtzen ari zirela ohartu ginen eta pasatzeko tentazioa izan nuen. Baina egin baino lehen, nire soka-kideei galdetu nien: "Pasatuko al diegu?". "Ez!" - erantzun zidaten. Errealitateaz ohartarazi zidaten. Hobea zen indarrak gorde eta aurreko gidariari lanak lasai egiten uztea. Esandakoa txintik esan gabe onartu nuen.

Aterpetxe zaharra zegoen tokia gainditu genuen, gaur egun egur pusketa bat bakarrik geratzen delarik haren lekuko, eta Solvay-runtz abiatu ginen. 200 metroko desnibela igo behar genuen oraindik, baina oso gertu ikusten genuen. 2 ordu generamatzan oinez. Sentsazio onak nituen eta igoeraz gozatzen ari nintzen. Igoera berezia izaten ari zen, Alpeetako beste edozein mendiren ezberdina izaten ari baitzen; hemen ez zen glaziar luzerik zeharkatu behar eta Pirineoetako arroka pauso konstanteak eskalatzen ari ginela zirudien, errez gainditzen genituen horietakoak.

Aterpetxea baino lehen, gelditu egin behar izan ginen pausu zehatz batean alpinista asko geldi geratu baitziren. Lehen Mosley Plaka baino lehen, eskuin-ezker trabesia bat aurkitu genuen, non gidek beraien bezeroei aseguratu egiten zien. III-ko pausu txiki bat besterik ez zen. Ura edan eta irasagarra jateko erabili genuen galtzen ari ginen denbora. Denbora gutxi barri, gure unea iritsi zen. Ensanblean egin genuen inongo arazorik gabe, seguruak sartuz tartean aurkitzen genituen txapetan.

Hau gainditu ondoren, Mosley Plaka genuen parez pare. Konfidantzaz eta seguru ikusten nintzen. Eta nire sokalagunei ere. Aurreko egunetan, luzeetan egiteko posibilitateaz hitz egin genuen, baina momentuan oso garbi ikusi genuen. Heldulekuetan arreta handia jarriz, errez gainditu genuen. III-ko zailtasuna eta 15 bat metroko altuera du. Seguru asko daude tartetik, konfidantza gehiago ematen duelarik.

Bi ordu t'erditan Hörnli-huttetik Solvay-huttera iritsi ginen. Erritmo paregabea!

Ondoren, Gaineko Mosley Plaka genuen gainditzeke, III+ekoa. Itxoin egin behar izan genuen berriz, beraz, jan eta argazkiak ateratzeko erabili genuen geldiunea. Gure txanda iritsi zenean, berriz ere ensanblean gainditu genuen, bertan zeuden txapak erabiliz. Hemendik aurrera, bidea argia zen. Ertz-ertzetik jarraitzen da sorbaldara iritsi arte. Denbora zen argitu zuela eta gidei jarraitzeko presiorik jada ez genuen. Hala ere, ez genuen erlaxatu nahi, jetsiera ere egiteko baikenuen.

Beste ordu bat eta gero, sorbalda edo Shelter izenekora iritsi ginen. Hemen kranpoiak jarri genituen. 45ºko inklinazioa zuen malda batetik gora hasi ginen, berriz ertzera iritsi arte. Gune mixto bat zeharkatu eta soka finkoetara iritsi ginen. Matterhorn-eko zatirik aereoena da. Soka hauek gabe, IV eta IV+eko pausuak gainditu beharko genituen. Hasieran etzana hasten da, baina pixkanaka bertikaltasuna irabazten doa. Hala ere, ez genuen hutsune sentsaziorik inongo momentuan izan, 5 metroko irtengune bakoitza gainditu ostean, erlaitz erosoak baitzeuden oinak eroso jartzeko.

Soka finkoen ia amaieran, gora zihoazen giden, gure eta jeisten ari ziren giden artean iskanbila sortu zen. Inork ez zuen ezer errespetatzen. Zapaldu egin ziguten, gu geuden bilerak erabiltzen hasi ziren eta ezin ginen lekutik mugitu beraiek pasa arte. 15 minutu luzeren ondoren, non elur hautsa gainetik botatzen ziguten, jarraitu egin ahal izan genuen. Zoritxarrez, humore txarrez.

Soka finkoetatik irten eta azken elur malda geratzen zitzaigula konturatu ginen. Cervinoren ipar aurpegira ematen zuen. Malda 45º-koa zen.

Goizeko 9.40etan Matterhorneko tontorra zapaldu genuen! 5 ordu eta 20 minutu behar izan genituen.

Argazki batzuk eta behera. Ez genuen denborarik galdu nahi. Urrutira, Italiako gurutzea ikusi genuen, baina ez zuela bertara joateak inongo zentzurik pentsatu nuen momentuan, gu geuden Suitzako tontorra metro bat altuagoa baitzen. Bat batean, behe laino guztia altxatu zen eta inguru guztia ikusi ahal izan genuen: Zermatt eta bere bailara guztia gure oinpean genuen. Hura ikusgarria zen!

Gozamenez lepo, ez genuen arretarik galdu. Bagenekien orain zetorrela zailena eta, ziurrenik, luzeena ere. Berehala jarri ginen martxan. Hasiera oso maldatxua zirudien ekurretatik egin beharreko jetsierak. Tontorretik gertu estatua bat dago eta askok bertatik egiten dute lehen rapela. Elurra ondo zegoela ensanblean jeisteko pentsatu nuen eta nire sokalagunei jarraitzera animatu nien. 100 metro eta gero, lehen hesola aurkitu genuen. Oraingo hontan bai, rapela egin genuen, 20 metroro baitzeuden jada.

Rapel bat, bi rapel eta hirugarrenean soka finkoetara iritsi ginen. Igoerako erritmoa baina motelagoa zen, banaka rapelatu behar baikenuen. Soka finkoetatik behera ere ez genuen inongo zailtasunik aurkitu rapelatzeko. Beste hiru rapelen ondoren, azken soka finkora iritsi ginen. Zati teknikoena jetsi genuen jada eta hemendik aurrera ensanblean destrepatzeko aukera hartu genuen. Rapelatzen segiz gero, ez ginen egunez iritsiko aterpetxera.

Ensanblean berriz, ertzetik behera gindoazen. Sorbaldara iritsi eta beste elur malda jetsi genuen. Hau eta gero, kranpoiak kentzeko unea iritsi zen.

Jeisten jarraitu genuen eta ordu erdi beranduago, Goiko Mosley Plaka-ra iritsi ginen. Pare bat orduko jetsiera generaman gutxi gora-behera. Erritmo paregabea genuen eta garaipena mingain puntarekin dastatzen ari ginen. Plaka hau rapelatzea izango zela seguruena pentsatu genuen, honen ondoren, beste Mosley Plaka baikenuen jeisteko, rapelean egitea hobeto dena baita ere. Momentu horretantxe, bi sokakide pare espainiar aurkitu genituen. Beraien lagunetaz galdetu ziguten, ea goruntzko bidean ikusi genituen. Baiezkoa esan genien, baina oraindik pare bat orduko igoera zutela aurretik. Hau entzutean, beraiek etsitzat eman ziren. 8 ordu behar izan zituzten Solvay aterpetxera igotzeko eta jetsiera luzea espero zuten. Preparazio kaxkarra zutela ohartu ginen. Sokarekin erabat trakets ikusten zitzaien. Eta batez ere, destrepatzen ez ziren batere jajoak. Horrexegatik aukeratu zuten rapel teknika jetsiera osorako. Eta momentu horretan ulertu nuen orokorrean dagoen informazio txarra mendi honi buruz. Esperientzia gutxiko mendizaleen artean (honekin ez dut gu profesional handiak garenik esan nahi) odisea hutsak, vivac beldurgarriak eta igoera penagarriak irakurri ahal ditugu, inpernura etorri bailiran bezala. Baina hau ez da ohikoena mendian esperientzia minimo bat dugunontzat. Ideia garbiekin, eguraldi egoera onarekin, soka kideekin harreman estuarekin, lau hanketan harrian ibiltzeko erreztasun pixkatekin eta aklimatazio on batekin, inongo zailtasunik gabe ateratzeko mendi bat da. Seguru nago, hauek, beraien etxeetara iristen direnean, Cervinori buruzko beste beldurrezko istorio bat idatziko dutela. Mendi honek merezi ez duen istorio bat.

Solvay-en eguneko lehen atsedena hartu genuen (eguerdiko 12ak ziren). Ordu erdi bat jan eta edateko. Gaua aterpetxean pasa nahi zuten italiar batzuekin hitz egin genuen. Gau horretan "hotel" hark "beteta" kartela zintzilukatuko zuela, seguru. Denboraz kanpo goruntz zijoan jendea gurutzatu genuen eta baliteke bertan lo egiten geratzeko intentzioz izatea. Beherako, intentzio bereko jende gehiago ari zen igotzen.

Jarraitu egin genuen. Hurrengo Mosley Plaka rapelatu genuen. Berriz ensanblean jarri ginen, baina oraingo hontan, amaierararte honela iristekotan. Nahiz eta ordu erdi geldi egon, rapel errez honetan espainiarrei pasa genien. Gurera jarraitu genuen. Igoerako erreferentziak erabiliz saiatu ginen jeisten. Gainerea, tartean zauden elur arrastoek pausu markak nondik zijozten erakusten ziguten.

Hiru ordu destrepe jarraian pasa ondoren, aurreko egunean igo ginen puntura iritsi ginen. Egun honetan, 3.500 metrora igo ginen hurrengo eguneko bidea ondo jakiteko. Baina, jeisten ari ginela tontorreko bidea ez zen beste bide batetik igo ginen, eta jeisterakoan friend bat ezin aterarik geratu zitzaigun. 15:30ak ziren. Lan guztia egina genuen. Ateratzen saiatzeko denbora genuen. Material guztiarekin itzultzerik bagenu, eguna borobiltzea izango litzateke.

Beñat, rapelatu eta soka blokeatu ondoren, lanean jarri zen. Friend-a desblokeatzeko hegalak oso barruan zeuden, baina fisureroen alanbreak emua bezala erabiliz, heltzea lortu zuen. Indarrez tira egin eta... Voilá! Atera egin zen! Ni oihuka hasi nintzen poztasunez. Egun hartan dena ezinhobeto ateratzen ari zen. Halako batena, gure gaineko irtengune batetik pertsona bat azaldu zen bidea bertatik zela adieraziz. Galdu egin ginela eta laguntza eska ari ginela uste zuen.

Ondo geudela azaldu ondoren, tximinia hura rapelatu eta soka jaso genuen. Igoera bidea ikasi nahian ari zen jende gehiagorekin gurutzatu ginen. Igoera egoeragatik galdetzen ziguten batzuk, giden ez baitzieten ezer garbirik esan nahi.

16:30etan Hörnli-ko aterpetxera irisi ginen. Besarkatu egin ginen eta, orain bai, ospatzeko baimena geneukan!

Lortu genuen!!!

Ahaztu baino lehen, zera esatea: atzean utzi genituen espainiarrak, arratsaldeko 20:30etan iritsi ziren, neka-neka eginda, Solvay aterpetxera igotzea besterik lortu ez zutelarik.

Cervino igotzeko gomendioak:

Cervino edo Matterhorn ez da teknikoki mendi zaila. Ez da ez aereoena, ezta gogorrena ere. Baino bai dela erdi mailako mendizalea proban jartzen duen mendia. Konstantzia, konzentrazio, orientazio eta pazientzia asko eskatzen duen mendia da. Proposatzen digun azterketa gainditzen badugu, mendizaleen seigarren zentzumen uztartuko dugu eta norberaren gainditze pertsonalean pausu bat gehiago eman dugunaren sentsazioa izango dugu. Bestalde, huts egiten badugu, minutuak orduak, indarrak dudak eta segurtasuna hutsegite konstante batean bihurtzen duen agonia batean sartuko gara.

Tontor eguna baino lehen, hamaika blog, aldizkari eta liburu irakurri genituen. Informazioz gainezka geuden. Horrek gauza positibo bat eta negatiboa bat zuen: Egin beharrekoa oso argi geneukan, puntuz puntu, uneoro, oso ondo baikenekien zer egin behar genuen; bestalde, alde txarra, errespetua soilik ez (hau sekula galdu behar ez den zerbait da), beldurra ere sartu zitzaigula gorputzean zen.

Baliteke, okerren ikusten genuen momentuan, Beñat izatea taldetik tira egin zuena eta animatu zuena tontorra egitea, bakoitzak bere beldurrei aurre eginez. Eta, noski, lortu genuen. Gainera, asko gozatuz egin genuela konturatu ginen. Kendu dezagun tabu moduko hori gure burutik eta hitz egin dezagun nola egin behar diogun aurre erronka honi.

Interneteko zenbait webgune ondorio ia berdinetara iristen dira Cervinora igotzeko prestakuntza honetan:

1. V gradua bistaz edo III-a soka gabe kontorlpean izan.
2. Entrenamentu fisiko zehatz bat eraman, bi edo hiru hilabete lehenagotik korrika hasiz.
3. Allalinhorn edo beste 4000ko errezen bat igo, aklimatatzeko.

Eta hori da guztia? Bai, seguruenik, gure helburua gida batekin igotzea bada, gomendio onak izan daitezke. Baina beste guztiontzat, gomendio superfizialak dira.

• Nabarmenduko nuen lehen gauza ez zela gure lehen laumilakoa izan Alpeetara iritsi ginatetik izango litzateke. Ezta bigarrena ere. Laugarrena baizik. Aurretik Mendi Arroxa edo Zinalrothorn igo genituen besteak beste. Gure aklimatazioa ezinhobea zen. Oso ondo sentitu ginen 4600 metroko altueran eta bagenekien egun hartan altuera ez zela guretzako oztopo bat izan behar.
• Egunero begiratzen genuen eguraldiaren iragarpena. Antizikloidun egunak aukeratu genituen. Hala ere, eguraldia ez zen erabat segurua, baina aterpetxe bertan gainontzeko gidei galdetu genien ea igotzeko asmotan zeuden. Beraz, bagenekien eguraldi ona izango genuela. Gida eta laguna dudan batek esan zidan 4 edo 5 ordutan tontorra igotzeko aukera ez bagenuen ikusten, buelta hartzeko. Gaur egun iragarpen fidagarriagoak ditugula uste dut denbora hori zerbait gehiago luzatzeko, baina beti ere Cervino mendian azkar sartzen direla lainoak kontutan hartuz.
• Urte asko daramatzagu mendian. Mendiak uzten dituen zeinu txikiak irakurtzen dakigu eta honi esker ondo orientatzen gara. Esperientzia dugu bidean zehar dauden erreferentziak hartzen. Mendi honek trebetasun hori lantzea behartzen gaitu, ez badugu bide hoberena jarraitzen, denbora asko galdu baitezakegu.
• Gida berdinak bidearen esplorazioa egitea gomendatu zidan egun bat lehenago. Eta horrelaxe egin genuen. Igoeran laguntzeaz gain, lasaitu egin zigun eskalada hain zaila ez zela egiaztatzean.
• Tontorraren egunean, gidari bati atzetik jarraitzea izan zen aukera hoberena. Beraien lana egiten utzi, errespetuz beti. Baina beraiek badakite nondik doan bidea eta beti jarraitzen dute bide optimoena. Gainera, beti dute garantia ematen duen erritmo bat. Gehienak, goizeko 4etatik aurrera ateratzen dira aterpetxetik.
• Fisikoki prest egon, noski. Baina nik ez nuen prestatu egunero korri eginez. Prestaketa mendian egin nuen, ekintza asko eginez bertan. Esperientzia eta segurtasuna, potentzia eta fisikoa irabazi nituen gainera. Baina ez da urteetan zehar egiten dudanaren ezer ezberdina. Hori bai, azken ekintzak mendietako ertzetara zuzendu genituen gehienbat.
• Harkaitz eta arroka esperientzia honek segurtasuna eta azkartasuna ematen du mendian. Ez rokodromo batera joateak. 6ko graduazioa bistaz ateratzen duen batek baina gehiagok pasa du gaizki III-ko pausuetan 1000 metro baino gehiagoko altura baduzu oinen azpian.
• Igoerako soka teknika ensanblea da. Guk mendi punturaino egin genuen honela. Eta nere ustez gomendagarriena da. Batzuek soka finkoetan luzeak egiten dituzte. Baina gutxienez, Solvay-rarte, azkar joan behar dugu. Ez bagara gai ikusten II-ko pausuak ensanblean igotzeko, hobeto mendi hontara ez sartzea. Jetsiera, berdin. Guk soka finkoetan rapelatu genuen, gune bertikaleta baitzen. Mosley Plaketan ere bai. Gainontzekoa, ensanblean.
• Teknika hoberena duenak igoeran aurrena eta jetsieran azkena joan behar du. Honela, gainontzekoak aseguratu ditzake.

Azken finean, gomendio hoberena mendian asko ibiltzea izango litzateke. Hortxe baita benetan hobekien ikasiko duguna momentu bakoitzean zer eta nola egin behar diren gauzak. Bertan egingo dugu Cervinoko azterketaren prestakuntza.

Ondorioak

Cervino mendi handia da. Iragan iluneko mendia eta geroz eta esperientzia agoniko gehiago biltzen dituena. Baina seriotasunez eta errespetuz hartuz gero, gozatzeko modukoa da. Ez da kalitatezko eskalada bat, ekialdeko aurpegiak ez baitu arroka hoberena. Baina eskalada berezia eta luzea da. Luzeera hau erronka itzela da. Bertikaltasuna ikusgarria. Eta bistak, nola ez, paregabeak.

Mendi berezia da. Igoeraren ezberdintasunagatik, bere silueta perfektuarengatik, handitasunagatik eta alpinismoarentzat duen esanahiagatik. Alpinistek doktoradutza ateratzeko lekua. Ez beldurrik izan berari. Baina ez galdu sekula errespetua.

Gogoan izan indarra eta ausardia ez direla ezer zuhurtasunik gabe. Eta momentuko arduragabekeria batek bizi osoko zoriontasuna pikutara bota dezakela. Ez presarik izan, aztertu ondo pausu bakoitza eta buruan izan momentu bakan bakoitza azkena izan daitekeela