Ehunmilak 2012
bisita
Lehenik eta behin, eskerrik asko bihotz bihotzez Beñat, Alain, Oihana, Garazi, Ane, Eleder, Eñaut, Irati, Marijo, Enara, Aitor, Kontxi, Joaquin, Carmen, Maialen, Amaia, Aintzane eta ibilbide guztian zehar gurekin egon zineten guztioi. Zuen laguntzarik gabe ez nukeen lortuko. Eta eskerrik asko, baita ere, Ion eta Mikeli, nire taldekideei, momentu zailenetan lagundu zidatelako eta, honi esker, taldekako txapeldun izatea lortu genuen!
Bidai luzea da. Baso, pagari, zelai eta Gipuzkoako herrietan barrena nabigatzen duen itsasuntzian igo gara. Anoa postu ezberdinetan du portua, bertako herritarrak ezagutzeko aukera ematen digu eta, marinelei babesa eman nahian bezala zaintzen digute. Itsasoko bizia bezain gogorra da gure ekimena, baina gure zeruertza ez da arrasto urdin bat soilik.
Duda mudak ditugu irteera mugan. Urduri gaude, baina aldi berean, hasteko gogoz. Bertsoak kantatu, musika epikoa jarri eta, azkenik, lasterketari hasiera ematen diote. "Poliki hasiko gara, poliki hasiko gara" errepikatzen nien behin eta berriz taldekideei. Ezertarako ez. Ziztu bizian hasi ginen. Zein zen indartsuena hasiera bertan erakusteko nahia zegoela zirudien. Eta lehen maldan leher eginda negoen jada!
Indarrak berriro ere berreskuratzen hasi nintzen nire taldekideek erritmoa lasaitu zutelako. Zihurtatu zuten lasterketako lehen taldea ginela. 20 kilometro ostean, Zumarragara iritsi ginen. Oraingoz, dena pentsatu bezala doa. Ibili, ibili eta ibili. Irimo gainera iritsi eta Elosuara korrika jetsi arte. Bertan beste anoa postu bat aurkitzen zen.
Beste behin, hortxe zeuden, gure jarraitzaile nekaezinak: familia eta lagunak. Deskantsu motz baten ondoren, nire arazo larrienak hasi ziren. Lasterketa osoan uztea pentsatu nuen momentu bakarra: izugarrizko belauneko mina jarri zitzaidan. Ziztadaka nindoan eta ezin nuen bere osotasunean mugitu. Arazo honekin, oinez igo behar izan nuen Elosumendi. Jetsiera ere antzeko moduan egin behar izan nuen.
Min askorekin, Azkarateko portura iristea lortu nuen eta, hemen, Termalgin miragarri bat hartu nuen. Nere min guztien erremedioa izan zen. Ez dakit plazeboa edo artikulazioetan zerbait egin zidan, baina ziztadak pixkanaka gutxitzen joan ziren. Hemendik, Izarraitz igo eta Azpeitiara jeistea besterik ez zitzaigun falta. 57. kilometroa gutxi gora-behera.
Ondoren etorri zen Erniorako igoera ooooso gogorra izan zen. Momentu horretaraino izan genuen gogorrena. Hemen hasi ginen konturatzen jada zein nekatuak geuden. Deskantsurik gabeko malda konstantea zen, desnibel asko gainditzen genuena denbora gutxian. Azkenik, bi ordu baina zerbait gehiagotan, Zelatun-era iritsi ginen, Ernioren begiradapean. "Geroz eta gutxiago falta da lasterketa erdira iristeko", egiten nuen gogoeta. Goizeko 8ak aldera iritsi ginen Tolosara.
Dutxatu, aldatu eta pasta platerkada bat jan genuen iritsi bezain pronto. Baina honek kalte egin zigun, tripa beteta genuela, logurea mehatxatzen hasi zitzaigun eta. Nik, pertsonalki, benetan gaizki pasa nuen zati honetan, nahiz eta ez izan zati bereziki zaila. Momentu gogorrak.
Baina azkenik, nahi baina denbora gehiago pasa ondoren, Amezketara iritsi ginen. Eta hemendik Larraitzera, gure Txindoki maitearen besoetara. Inguru hau maite dugu, beste paisaiak eta bere bideekin batera. Bere errekak eta ertz zorrotza maite ditugu. Babestuago sentitzen gara. Eta momentu honetatik aurrera, Beñat gure taldearekin elkartu zen.
Txindokiruntz gindoazen, baina eguraldi txarra zela eta (gau osoa euritan egon zen) azken malda itxi zuten, irristatze arriskua zela eta. Hemendik, indar gutxirekin, Ganbo igo genuen, Aralarren bihotzean, eta Uarrainetik pasa ginen ondoren. Puntu honentan jende askok utzi zuen lasterketa hipotermia zela eta. Lainoa, hotza eta hezetasuna zegoen. Gainontzekoa jeistea izan zen, nire belaunen eta, batez ere, nire oinen sufrimendurako. Babaz josita nituen eta azkazalen bat edo beste belzten hasia zen.
Lizarrustin zeuden berriro ere denak animatzen. Energiak berreskuratzen nituen ikusten nituen bakoitzean. Bertako medikuei oinak bendatzeko eskatu nien, mina gutxiagotzeko helmugara bitartean. Familia eta lagunei ea bigarren taldea nondik zetorren galdetzen genien. Guk jada amaituko genuela garbi genuen. Gure helburu berria lehenak izatea zen. Hortzak estutu eta aurrera.
Ni indarrik gabe nijoan jada. Baina indar falta lasterketa erdialdetik aurrera nuen. Garbi daukat, fisikoa baino askoz garrantzitsuagoa dela lasterketa honetan burua. Nahiz eta hankak ez sentitu, buruak aurrera jarraitzeko esaten zuen momentuoro.
Hemendik aurrera, Garazi gurekin etorri zen eta bostok batera egin genuen Lizarrustitik Etxegaratera bitarteko bidea. Igoera eta jetsiera konstanteak. Hankak erabat sufritzen zuten zati irregular honetan. Baino ilundu baino lehen, iristea lortu genuen makarroi platerkara on bat afaltzeko. 24 ordu egin genituen hasi ginenetik eta Aitor Lealek jada irabazi zuen proba bakarka. Gure borroka beste bat zen.
"Aizkorri bakarrik falta zaigu", pentsatzen genuen. Baina ez zen hori bakarrik. Aizkorriko igoera gutxienekoa zen, oraindik 38 kilometro baikenituen aurretik. Oso oso nekatuak geuden, mina alde guztietatik eta logurea genuen, baina, hala eta guztiz ere, jarraitzeko gogoa ez zitzaigun falta.
Beñatek taldea utzi zuen eta gainontzeko lauak jarraitu genuen. Otzaurteko bentara iritsi baino lehen, ilundu egin zuen eta tristura eta bakardadea gutaz nagusitu ziren gauaren hoztasunean. San Adrian bidean, malda igotzen, sufrimendu latza generaman gainean. Halako batean, musika patxangeroa entzuten hasi ginen. Hormigoizko pistatik, basoan barrena, ari ginen oinez eta inguruan ez zen inor bizi. Eta are gutxiago inongo diskoteka edo halakorik. Argiak ikusten hasi ginen eta ez genekien aluzinazioa zen, martxa gogoa zuen O.H.E. bat zen edo... Beñat, Alain eta Ohiana kotxeko leihatilak irekita eta musika ozen jarrita ziren!
Gorputzarentzako animo eta gozagarri txiki bat izan zen beraiei tontoarena egiten ikustea. Baina handik gutxira, asfaltoa utzi eta bidetxurretik barrena sartzean, norbera bere bakardade pertsonalean murgildu zen. Laurok gure munduan geuden, oinez, norabide zehatzik gabe. Momentu hauek lasterketa guztiko gogorrenak izan ziren. Lo hartzen ari nintzen malda igotzen genuen bitartean. Ametsak errealitatearekin nahasten nituen. Garazi, hontaz ohartzean, niregana hurbildu zen eta hitz egiten hasi zitzaidan. Garrantzitsua izan zen niretzat.
Sufritzen San Adriango aterpetxera iristea lortu genuen. Urrutira, guregana zuzentzen ziren argi batzuk ikusi genituen. Gainera, gure izenak zekizkitela zirudien. Harritu egin ginen, orain dela ordu bete kotxez aurreratu ziguten hirukotea zela ikusi arte. Asko poztu ginen berriz beraiei ikusteaz eta guri laguntzeko prest omen zeuden Aizkorriko azken malda igotzen. Ur botila kafez bete nuen. Kafez soilik. Ez nuen berriz lo hartu nahi.
Hemendik aurrera, kuadrila giroan eta lagunartean, pozik jarraitu genuen. Indarrak noizean behin itzultzen zirela zirudien. Mendi puntan baseliza ikusi genuen unean, bertan zaintza lanetan zegoen jendea guri "ikusi mendizaleak" kantatzen hasi zen. Guk konplizitatez erantzun genien. Amaiera gertuago ikusten genuen.
Nahiko azkar jetsi ginen. Gure aurretik ziren batzuk aurreratu genituen. Batzuk itxura txarra zuten benetan.
Zerainen, gure laguntzaile maiteak utzi egin ziguten, izugarrizko mesedea egin ondoren eta hirurok helmugara bidean abiatu ginen. Bagenekien azken trantsizio kilometroak zirela. Bigarrenekiko genuen aldea handia zen, baina ez genuenez azken orduko sorpresarik nahi, hortzak estutu genituen. 12 kilometro oso luze izan genituen aurretik.
Baina azkenik lortu genuen eta Beasainen geuden berriro ere, zehazki 39 ordu eta gero. Dudarik gabe, nere bizitzan egin dudan gauzarik gogorrena izan da, baina helmugara iristean izan nituen sentsazioak erabat konpentsatu zuten sufritutako guztia. Abentura luze honetan gurekin izan ziren ia guztiak bertan zeuden guri txaloka eta harrera beroa bat egiten. Helmugako arrastoa gurutzatzean, taldeko hirurok elkar besarkatu ginen lortu genuenagatik. Zoriontsuak, oso zoriontsuak ginen!
Arratsaldean sari banaketa izan zen. Gu bertan izan ginen, Ultra Trail korrikalari ezagunekin podiuma konpartitzen. Eta guretzako hori benetako ohorea zen. Podiumaren tontorrean, Ionek mikrofonoa hartu eta Mikeli, nere aita eta taldekideari, hitz batzuk eskaini zizkion, lasterketa baina urte bat lehenago bihotzetik operatu baitzuten. Hortxe bere meritua!