Ecrins-eko laumilakoak neguan

Capra Alpina(e)k idatzia.
5054
bisita

Ez genekien ondo edo gaizki egiten ari ginen Barre des Ecrins neguan igotzen saiatu nahi genuenean, denboraldiko neguko lehen igoera izanik. Bi aste aurretik, batzuk Dom de Neigera igo omen ziren eskiekin eta hori baieztatzen zuen froga aurkitu genuen lurreko eski arrastoetan. Beraz, oinezko arrastorik gabe, ea azken palan ondo bideratzen ginen zalantzarekin ekin genion igoerari, uda zirudien klimarekin.

Ailefroideko bailara amairan utzi genuen kotxea, Pré de Madame Carle (1.874 m) aterpetxean, komuna hippie bat dirudien kanping zoragarri bat zeharkatu eta gero. Udan, eskalatzaileez beteta egoten da; neguan, aldiz, izotz kaskadak eskalatzeko aukera paregabea ematen du. Izotz hauxe bera aurkitu genuen baita errepidean eta gehienek kilometro bat beherago uztea kotxea bultzatzen zuen. Denboradi honetan normalena, Les Claux herrian bertan langa batek kotxeei ez pasoa uztea izango litzateke.

Iparraldean belar aldapa bat zig-zag-ean igo behar izan genuen. Igo ahala, elur gehiago aurkitzen hasi ginen. Ordu eskas baten ondoren, erreka bat zeharkatu genuen. Zubia desmontatuta zegoen, agian, udan berriz jarriko dutela pentsatu genuen. Harri gainetatik pasa eta gero, ura edan genuen.

Berehala jarri ginen berriz martxan, baina lehenago bi bikotek pasa ziguten. Glacier Blanc aterpetxera zijoazen, glaziarra gertutik ikustera. Harri, elur eta izotz artean ibili ginen oinez Tuckett aterpetxe zaharrera iritsi aurretik, eta bertatik Glacier Blanc aterpetxea ikusi ahal genuen, glaziarraren azpian.

Aterpetxean baten batek ez zela ideia ona izango Barrera joaten esan zigun, grieta eta zulo guztiak elur kapa fin batekin tapatuak egongo zirela esanez. Berehala hasi ginen dudatan eta gizon harren ahotsak behin eta berriz etorri zitzaigun burura gauean zehar.

Bi ordu pasa ziren kotxea utzi genun lekutik. Gure gida eta kartelen arabera, erdia falta zitzaigun. Baina ez zen horrela izan. Bikoitza baino gehiago falta zitzaigun oraindik Ecrins-eko aterpetxera iristeko. Bidea glaziar mingainaren eskuinekin igotzen zen, puntu zuriak jarraituz, esan zigutenaren arabera. Altura bat harrapatu ondoren, glaziarraren luzera guztia ikusten genuen, eta bi aukera aurkeztu zitzaizkigun: leheneangoa, glaziarrerra jetsi eta bazterretik joatea zen; bigarrena, aldiz, ipar maldatik igarotzea zen puntu zuriak jarraituz. Bigarren aukera hartu genuen, batez ere esan zigutenagatik (horien artean, Barrera ez igotzea), baino jarraitzen ari ginen bidea gora-beheraz josita zegoen eta noizbehinka belaunetaraino sartzen genuen hanka geroz eta presentza gehiago zuen elurretan. Garbi dut denbora asko galdu genuela bide horretatik, baina bere momentuan presa gehiegirik ere ez genuen.

Hiru ordu luze eta harri koxkorrez osatutako 200 metroko pala bat igo ondoren, gure lo lekura iritsi ginen. Sorpresa itzela hartu genuen ia aterpetxe guztia irekita zegoela ikustean. Mantak, mantak eta mantak besterik ez zeuden alde guztietatik, ohe bakoitzaren gainean, eta nirekin zetozenak damutu ziren zako lodia hartzeaz.

Yakisobak afaldu eta ohera sartu ginen sei terdietarako. Ez zegoen besterik egiteko hotz eta iluntasun horrekin. Nik ondo lo egin nuen 5 manta nituela gorputz gainean, baino batek baino gehiagok ez zuten gau ona pasa hurrengo egunean egin behar genuenaz pentsatzen.

Hurrengo goizean 5etan jeiki ginen azkar asko. Gosaldu, jantzi eta material guztia prest utzi genuen itzuleran 200 metroko aldapa berriz ez igotzeko.

5 ginen. Glaziarra zapaltzean sokaz lotu ginen. Desnibel gutxi zegoenez, glaziarra zeharkatzen erritmo azkarra inposatu nuen. Ordu eta 20 minutu ondoren, maldaren azpira iritsi ginen.

Sokalagunen ordena aldatu genuen. Tinko jarraitzen genuen aurrera, aldapan gora, sakonean aztertzen ematen genuen pausu bakoitza, grietarik zegoen aztertzen. Askotan tentsionatzen genuen soka, bada ezpada ere. Eguzkia ere pixkanaka azaltzen hasi zen, baina bidea nondik zen antzemateko perspektiba erabat ezberdina zen aterpetxetik ikusi genuenetik. Argazki kameran geneuzkan argazkiak aztertzen saiatzen ginen orientatzen.

Mendebaldean zegoen aldapatik hasi ginen igotzen, diagonalean, zentrurantz. Hemendik hora, izotz bloke erorketak egon diren horma eskuinetan utzi eta aldapa lasaitzen den lautada txiki batera iritsi ginen, serac batzuen azpira. Hemendik guztiz ezkerretara egin, grietak zeharkatzeko puntu logikoena bilatuz. Aldapa tentetzen da berriz, tontorraren azpiko errimaiaren azpitik lepora iristen garelarik. Hemen, bokata bat jan genuen berriz indarrak berreskuratzeko.

Azken malda zen tenteena dudarik gabe. Errimaia bat zeharkatu eta soka finko bat azaltzen zen laguntzarik behar bagenuen. 20 minutu exkaxetan Dome de Neigeko tontorra egin genuen. Argazki batzuk atera eta Barre de Ecrins-eko ertza hasten zen lepora jetsi ginen. Hemendik, bi soka lagunek buelta hartu zuten eta rappelatzeko bilera batetik jetsi ziren. Guk aurrera jarraitzea erabaki genuen. Bi aukera zauden ertza harrapatzeko: Lehena, izotz horma bat gurutzatu eta parean genuen harrizko horma sahiestea; bigarrena, azken hau zuzen eskalatzea, 8 bat metro luze zuelarik. Segurugoa iruditu zitzaigun momentuan bigarren aukera, nahiz eta hotz asko izan momentu horretan.

Pausua aseguratu genuen, eta beheratik zirudiena baino dexente zailagoa egin zitzaigun. Gutxi gora-beherako zailtasuna IV/IV+ekoa izango zen, baino kranpoi eta eskularruekin, benetan gogorra egin zitzaigun.

Behin hiruak bilerara iristean, ensanblean jarri ginen. Gainontzeko pausuak ez ziren II mailatik pasatzen, baino zati batzuk nahiko konprometituak ziren. Azkenean, konzentrazio askoko bi ordu ondoren, Ecrinseko mendizerrako tontorrik altuena garaitu genuen.

Azken gauzatxo bat komentatzea falta da: Ertzeko jetsiera denbora oso antzekoan egin genuen. Lepotik aterpetxera, beste ordu t'erdi kosta zitzaigun. Atsaldeko bostak izan behar ziren eta glaziarra ilunpetan ez jeistearren, berriz gaua bertan pasa genuen, koberturarik gabe eta Briançonen geratu ziren lagunei inongo abixurik bidali gabe.

Datu teknikoak

  • Ibilbidea: Barre des Ecrins Ailefroidetik neguan
  • Luzera:27000 m.
  • Desnibela:2400 m.
  • Kokapena:Alpeak
  • Kategoriak : Ertza, Kranpoiak, Oinezko igoera
  • Zailtasuna:PD+ (II+ (ertzera sartzeko horman, bariantea IV+))
  • Harri eskaladaren zailtasuna:II+
  • Hasiera puntuan amaitzen da:Bai
  • Nola iritsi:Pré de Madame Carletik, Ailefroide baino zerbait gorago geratzen den aterpetxea. Normalean, errepidea Les Claux herritik itxita egoten da.
  • Igotzeko denbora:11 ordu aterpetxetik aterpetxera
  • Ezaugarriak:Glaziarra, pitzadurak, seracak eta ertza aereoa dituen ibilbidea.
  • Materiala:Glaziarrerako soka, kranpoiak, piolet bat eta kaskoa. Zakua ez da behar, aterpetxean manta asko baitaude.
  • Egoera:Ailefroidetik oinez irte ahal izateko, udara diruen eguna behar da. Koztun elur kargarekin azken maldako serac-etab.
  • Garaia: Negua
  • IBILBIDEAREN DATU GUZTIAK IKUSI

Igotzen diren mendiak

Lo egiteko aterpetxeak

Natur guneak

Erlazionatutako ibilbideak

Iruzkin bat egin

Gureak eta beste batzuen Cookie-ak erabiltzen ditugu, webgune honen erabiltzaileen nabigazioaren analisia egin ahal izateko.
Nabigatzen jarraitzen baduzu, onartzen duzula suposatzen dugu. Nahi izanez gero, konfigurazioa aldatu edo informazio gehiago jaso ahalko duzu hemen.