Cosmiques ertza - AD+

Turistak gure inguruan pilatzen dira eta beste planeta batekoak izango baginan bezala begiratzen digute. Ertz zorrotzera atera gara eta lehen zatia jaisten hasi gara, oso tentea eta zorrotza dena, eta erabat jendetsua dagoena. Bigarren zatia berriz askoz ere etzanagoa da eta zailtasunik gabe Vallée Blanche plato glaziarrera iristea lortzen dugu. Behin Hego Pilarea eta Rebuffat bidea atzean utziz, Cosmiques Aterpetxera iristen gara (3.6134 m). 

Berandu egin zaigun arren, Cosmiques Ertza eskalatzeko hasierako egitasmoarekin jarraitzen dugu eta horretarako, aterpetxetik Abrigo Simond norabidean ateratzen gara. Ertzaren lehen zatia, apenas elurrik duena, inongo zailtasun berezirik gabe bloke handi artetik igotzen dugu (II+/III), eta denbora irabazi asmoz ensanblen egiten dugu. Erreferentzi garbirik ez dago, ez eta hito bakar bat ere, eta susmoaz lagunduz nabari ikusten dugun lekutik nabigatzen goaz.

Lehen jendarme baten oinpera iristean, gure ezkerrean utziko duguna, eskuinera zeharkaldi txiki bat eginez jarraitzen dugu bigarren jendarme baten norabidean (3.731 m), lehengoa bainan baxuagoa dena. Une oro Vallée Blanche isurialdetik eskalatzen goaz, ikuspegi izugarriez gozatzen eta Mont Blanc de Tacul (4.248 m) eta Mont Maudit (4.465 m) parez pare eramanez. Ibilbidea buruz ikasi asmoz, zeren gaur gauean Mont Blanc bidean bertatik pasa beharrean gauden, azken hauei begirik ez diegu kentzen.

Behin jendarmearen goi zatira iristean bidea mozten digun bretxa sakon batekin aurkitzen gara. lehen zatia destrepatu daiteke edo nahiago izan ezkero rapelatu ere. Bertan aurkitzen dugun segurutik soka pasa eta destrepatzen hasi gara. Kontuz ibili beharrean gaude ezkerrera gehiegi desbideratu gabe, urrengo rapela eskuinean geratzen bai zaigu eta sokak nahigabe kontrako zentzuan nahitaezin eramaten gaituelako.

Bigarren rapel puntura iristea lortu dugu, non bi spit kate batez lotuak eta malloi handi bat aurkitzen ditugun. Rapelaren hasiera bi granito bloke handien artetik jaisten denez konplikatu xamarra gertatzen da, apenas sartzen gara eta non motxila ere oztopo dugun.

Pasarte estu hau gainditu ostean, rapela erabat airezko bihurtzen da eta 20 metroz airean zintzilikatuz jaisten gara, lehen dorrearen oinpera bitarte, bretxaren behe aldeko malda estu batera iritsiz. Momentu honetan pentxatzen hasiak gara atzera bueltarik ez dagoela eta irtenbide bakarra goitik ateratzea dela, itzulirik ez duen puntuan gaude. Hemendiak aurrera bidearen pasarte zail eta berezienak etorriko dira.

Behin dorrea oinarritik inguratu eta ezkerretik, pitzadura batez zeharkatua dagoen horma bertikal batetik altuera irabazten goaz (IV), non goiko aldean spit pare bat aurkitzen ditugun bilketa egin ahal izateko.

Urbil dugun dorrearen tontor ingurura bitarte altuera irabazten goaz, izugarri ederra ikusten dena eta ezkerrean utziko duguna, eskuinetik berantzko joera duen zeharkaldi horizontal batek (II-III), bigarren dorrearen oinarrira eramango gaitu.

Bigarren dorrea oinarritik inguratzean lepo txiki batera eramaten gaitu, non eskaladako pasarte klabea eta ibilbideari zailtasuna ematen diona aurkituko dugun. Eskuinera doan pitzadura diagonal batez zeharkatutako plaka lehun bat V zailtasuna duena eta gauden lekutik ikusita izugarri ederra dirudiena. Arretaz erreparatzen badugu plaka lehunaren behe eskuin aldean, kranpoi puntak sartu ahal izateko bi zulotxo aukituko ditugu, laguntza handia eskainiko digutenak plaka gahinditu ahal izateko. 

Guk kranpoiak jarri gabe ditugu eta bai ordea goi mendiko botak, beraz zulotxoak apenas laguntzarik eskaintzen digute. Sekretua pitzadurara iristea da, non eskuentzako helduleku on bat topatzearekin batera, pitoi bat segurua jarri ahal izateko aurkituko dugun. Behin pitzadura gainera iristea lortzean, eskuinean aurkituko dugun tximinia txiki batetik jarraituko dugu.

Tximinia behin gainditu ondoren, ezker norabidean doan zeharkaldi batek, airezkoa benetan, pitzadura handiak dituen bigarren horma bertikal baten behe aldean uzten gaitu. Eskalada zaila ez da eta besoetatik tira eginez, babaresa teknika erabiliz hormaren goi aldera igotzea lortu dugu (IV), haitzarte txiki batetan kokatuz eta bertatik, beste isurialdera zeharkatu (mendebalde) Bossons Glaziarrera agertuz, non duen mila metroko eroriak errespetu handia ematen digu.

Bertatik dagoeneko gure helburuaren bukaera ikusteko aukera dugu, bainan segi beharreko bidea ez da batere nabaria eta susmoaz lagunduz, nabari ikusten dugun lekutik aurrera goaz, beti ere mendebalde isurialde eta granito bloke handien artetik, zail den oreka mantenduz. Zati hau, orain artekoa bezala, elurrarekin edo gabe egitea ez du zirrara arrisku berdina sortzen, bainan ala ere, egiten dugunari arreta handia prestatu behar diogu.

Azken irtengune batzuek eskalatu (III/III+) eta Aiguille du Midi-ko terrazatik askoz ere urbilago gaude, non dagoeneko pilatzen diren turista ugari ikusgai diren. Gutxika bada ere eskailera ezegonkorrera iristen ari gara, segurua den terrazara igotzen lagunduko diguna, non eskalada motz bezain bizi hau bukatutzat ematen dugun, 2:45 h. .

Berandu atera arren ertzaren eskalada pentsatu bezala egin dugu eta seguru, aklimatazioa hobetzeko baliagarri izango zaigula zeren biharko egunez jandunaldi luze eta gogor bat izango dugu. Leku honetara hainbeste jende igotzea ez da batere harritzekoa, plataforma honetatik dugun ikuskizuna ikusgarria bai da, edozein aldetara begiratzen badugu ere, bereiziki Mont Blanc du Tacul, Mont Maudit eta Mont Blanc, Alpeetako sabaia, norabidean egiten badugu.

Merezitako atseden une bat hartu ondoren, hego pitoiko tuneletara itzuili gara, izotz leizean sartu eta berriz ere ekialde ertz zorrotzera ateratzeko (3.670 m). Helburua afaldu aurretik Cosmiques aterpetxera iristea da, afal ordua 18:30 h-tan jarria bai dago. Afari oparo bat dastatu ondoren eta ohera sartu aurretik, ilunabar ikusgarri batez gozatzeko aukera dugu, eguna bukatzeko amaiera ezin hobea.